KÜÇÜK AY

Gece olmak üzereydi. Ay Dede ortalarda yoktu. Yıldızlar, Ay Dedeyi arıyorlardı.

Birden ince bir parıltı belirdi. Yıldızlar şaşkınlık içinde, bakakaldılar.

"Özür dilerim, geciktim." dedi Küçük Ay. "Dedem hastalandı, yerine beni gönderdi. Ama ne yapacağımı bilmiyorum."

"Üzülme!" dedi Kutup Yıldızı. "Sen de bizim gibi bütün ışıklarını yak ve Dünya'yı seyret."

Söyleneni yaptı ve bütün ışıklarını yaktı Küçük Ay. Dünya'yı seyre daldı. O sırada ağlayan bir çocuk sesi duydu. Ses bir evin açık penceresinden geliyordu. Yavaşça uzanıp evin içine bir göz attı. Burası bir çocuk odasıydı. Küçük çocuk gözlerini silerek:

"Heeey! Sen de kimsin?" diye sordu.

"Ben Küçük Ay" dedi. "Dedem hastalandığı için Dünya'yı onun yerine ben aydınlatıyorum."

Küçük çocuk:

İyi ama şimdi sen benimlesin. Dünya'yı kim aydınlatıyor?" diye sordu."

"Yıldızlar. Bak şu pencereden, ben yokken bile aydınlık Dünya. Peki sen neden ağlıyordun?"

"Oyun oynamak ' istiyorum, ama benimle oynayacak birini bulamadım. Sahi Küçük Ay, sen benimle oynar mısın?" diye sordu çocuk.

Önce köşe kapmaca oynadılar. Köşe kapmacada hep çocuk yenildi. Çünkü o koşana kadar Küçük Ay hızla köşeyi kapıveriyor-da Daha sonra saklambaç oynadılar. Yenilme sırası Küçük Ay'da oldu bu kez. Nereye saklansa, ışığı yüzünden, çocuk onu kolayca buluyordu.

"Sabah olmak üzere, artık gitmeliyim." dedi Küçük Ay. Geldiği gibi açık pencereden süzülerek dışarı çıktı. Öyle yorgundu ki... Üstelik uykusu da gelmişti.

Feridun ORAL
Doğan Kardeş
(Kısaltılmıştır.)