ANADOLU YAYLALARI VE ÇOBANLARI

Anadolu yaylalarla doludur. Soğuk sulu, sarı çiçekli yaylalar. Yayla toprağına akıl sır ermez. Her şeyin en iyisini, en tatlısını, en renklisini yayla yetiştirir. Sütünün, yoğurdunun, kaymakla tereyağının tadına doyum olmaz.

Yaylanın bir günü öbürüne, bir anı başka bir anına uymaz. Bir bakarsınız günlük güneşliktir. Öyle bir günlük güneşliktir ki ağaç, ot, çiçek, çimen, arı duru görünür. Yüzlerce adım ötelerde kara toprak üstünde koşturan kara karıncayı görürsünüz. Işık altında yaylanın nesi var, nesi yok ortadadır. Gizlisi kapaklısı kalmamıştır.

Bir bakarsınız ince bir sis bastırıverîr. Birdenbire, sezdirmeden, avına yaklaşan bir tilki kadar sessiz, çö-küverir. Her şey büyük bir boşlukta erir gider. Yanı başınızdaki ulu ağaçlar bile ötelere, uzaklara kayar. Işık altında şakır şakır öten yayla, siste koyu bir sessizliğe bürünür. Bir masal, bir düştür. "Şurada bir dağ olacaktı, işte şurada, şu taraftaydı." dersiniz. O taraf dediğiniz başka bir taraftır. Bütün yönler yer değiştirmiştir.

Kısa zamanda, göz açıp kapayıncaya kadar, sisler çekiliverir. O zaman daha çok şaşırırsınız. Dağ şuradaydı diye gösterdiğiniz yerde, masmavi bir gök boşluğu vardır. Dağ arkanızda durmaktadır. Eski yerini beğenmemiş olacak ki bu yandan öbür yana geçivermiştir.

Yaylanın havası gibi insanı da sağlamdır. Yiğit ve merttir. Hele çobanları biraz deli dolu olurlar. Taşkın yüreklidirler. Yaylanın suyu nasıl coşkunsa, kayalara çarpa çarpa akarsa, çobanları da bir yerde durmazlar. Bir yere sığmazlar. O dağ senin, bu dağ benim, dolaşır dururlar.

Yayla çobanı durmadan kaval çalar. Sesinin dağdan dağa çarparak çınlamasına tutkundur. Kaval çaldığında her bir varlığın kendisini dinlediğine inanır. Kurtlar kurtluk yapmayı, tilkiler tilkiliklerini, çakallar çakalılıklarını bırakarak kaval sesine kulak verir. Yayla çobanı buna inanır. Gerçekten inanır.

Muzaffer GÜLDAĞ
Anadolu Efsaneleri