OKULDA İLK GÜN

Yeni öğretmenime alışmaya başladım. Biz sınıfa girince, o yerine oturmuştu bile. Ara sıra, geçen yılki öğrencilerinden bazıları onu selâmlamak için kapıda beliriyorlardı. Geçerken kapıdan eğiliyorlar ve onu selâmlıyorlardı.

— Günaydın öğretmenim!

Onu sevdikleri ve yeniden onunla beraber olmak istedikleri görülüyordu. O:

— Günaydın! diye karşılık veriyordu.

Öğretmen, teker teker, dikkatle bizlere baktı. Bütün yüzü sivilcelerle kıpkırmızı olmuş bir çocuğu gördü, ona yaklaştı. Çocuğun yüzünü iki elinin arasına alıp baktı. Sonra öğrenciye, "Hasta mısın çocuğum?" dîye sordu. Ateş/n/n olup olmadığını anlamak için elini çocuğun alnına götürdü. Bu sırada, öğretmenin arkasında kalan bir çocuk, sıranın üstüne çıktı. Yaramazlık yapmaya başladı. Öğretmen birden arkasına döndü. Çocuk hızla yerine oturdu. Başını eğip beklemeye başladı. Öğretmen, elini onun başına koydu:

— Bir daha böyle şeyler yapma, dedi.

Masasına döndü. Sakin ve yumuşak bir sesle:

— Dinleyin çocuklar. Önümüzde beraber geçireceğimiz bir yıl var. Onu iyi geçirmeye çalışalım. İyi çalışın ve uslu olun. Sizler benim çocuklarımsınız. Ben sizleri çok seviyorum, sizlerin de beni sevmenizi istiyorum. Kimseyi cezalandırmak istemiyorum. İyi kalpli çocuklar olduğunuzu bana gösterin. Sınıfımız bir aile, sizler de benim çocuklarım olacaksınız. Sizlerle gurur duyacağım. Yüksek sesle yemin etmenizi istemiyorum. Eminim ki daha şimdiden içinizden bana "evet" dediniz. Teşekkür ederim.

Tam bu sırada, dersin bittiğini haber veren zil çaldı. Hepimiz sessiz sedasız sıralarımızdan kalktık. Biraz önce sıranın üstüne çıkmış olan çocuk, öğretmene yaklaştı ve titrek bir sesle:

— Öğretmenim, beni affedin, dedi.

Öğretmen onu alnından öptü ve:

— Haydi yavrum, gidebilirsin, dedi.

Edmondo de AMICIS (Edmondo dö Amisis)
Çocuk Kalbi
(Çeviren: Tülin ALTINOVA)